به نظرم  به همان جهتی که من از ریاضی و فیزیک لذت می‌برم، از درک مفاهیم قرآن دچار هیجانی عاشقانه می‌شوم، گویی قرآن بر قلب من دارد نازل می‌شود و اصلا تکراری نمی‌شود. آیات متعدد قرآن و حتی نحوۀ بیانی که دارد – به دلیل اینکه من در دبیرستان عربی‌ام خوب بود – برایم حیرت‌انگیز است. من ترجمۀ قرآن را همراه با خود قرآن می‌خوانم و برخی مواقع هم که دچار تردید می‌شوم که معنی آن را درست فهمیده‌ام یا نه مانند یک مسالۀ ریاضی و هندسه مدام در مورد جنبه‌هایی که می‌توانم آن را تعبیر و تفسیر کنم فکر می‌کنم و به چندین تفسیر و نظر در اینترنت در مورد آن مراجعه می‌کنم و تا الان که خیلی از روش تحقیقی خودم به حقایقی رسیدم که بیشتر مطمئنم کرده قرآن نه فقط اینکه از جانب خدا آمده باشد، بلکه تنها «حجّت» برای ما است و در روز قیامت خداوند بر مبنای آن ما را مورد محاسبه قرار خواهد داد.

ممکن است دید من در تفسیر قرآن، یادداشت‌های تاملاتی از من (که کاربرد مفاهیم قرآنی و اعتقادات و باورهای من در زندگی است) و یا یادداشت‌هایی که در این صفحه می‌بینید من را فردی بسته به نظر شما بیاورد و شاید شما از من بپرسید آیا فرد دیگری را سراغ داری که او را قبول داشته باشی؟ پاسخ من اینست که همۀ افرادی که در جستجوی حقیقت هستند و به «زندگی» و «فلسفۀ» آن فکر می‌کنند و در آن تامل می‌کنند را عاشقانه دوست دارم. اسم‌هایی را که قبلا شنیده بودم اکنون بیشتر می‌شناسم. کتاب‌هایی از آنها می‌خوانم، در یوتیوب سخنرانی‌ها و مناظره‌ها و گفت‌و گوهای آنها را می‌بینم و برای همین خیلی بیشتر مطمئن هستم که دغدغۀ من مختص خودم نیست اما خب! هر کس فکر می‌کند خودش بیشتر می‌فهمد به قول یک نفر تنها چیزی که انسان در موردش غُر نمی‌زند و نمی‌گوید ندارد، عقل و شعور است! شاید در مورد این یکی بگوید خیلی هم زیاد دارد! عبدالکریم سروش، مصطفی ملکیان، مجتهد شبستری و دیگر نواندیشان دینی را گوش می‌کنم. مناظره‌های عقیل هاشمی، حسن الهیاری و سجودی و ... که از طیف‌های سنی تا شیعه هستند را گوش می‌کنم. بسیاری از آنچه گوش می‌کنم در حال کارهای روزمره مانند تایپ و رسیدگی به امور سایت و ... است و به نظرم اینکه ما به جای اینکه صفر و صدی کار کنیم، یعنی یا سفت و سخت از اول تا آخر یک کتاب یا سخنرانی را دقیق بشنویم و یا اصلا آن را کنار بگذاریم راه میانه‌ای وجود دارد و آن بهره‌بردن به قدری است که احساس خوبی داشته باشیم.

بعد از اینکه سخنان دکتر سروش را در سخنرانی‌های متعدد شنیدم از نظر ابتدائی‌ام به ایشان – که انتقادات اساسی در آن بود تا جائی که شما در این صفحه لینک دعوت به مناظره من برای ایشان را می‌بینید – برگشتم و دریافتم که خیلی زیادتر از آنچه تصور می‌کردم با ایشان هم‌نظر هستم. در همین اثنا و پرداختن به نظرات نواندیشان دینی به فلسفۀ غربی و مطالعۀ آن از مبدا، یعنی زبان انگلیسی علاقه‌مند شدم و کلی به کانال‌های مختلف سر زدم. به یک نام برخورد کردم، محمد مهدی اردبیلی، که وقتی بیشتر و بیشتر به مواضع و سخنرانی‌های ایشان گوش کردم دریافتم انگار صدای من است که دارد از ایشان شنیده می‌شود. خیلی دغدغه داشتم که این مسیر را واقعا تنها هستم! ایشان نه تنها فلسفه را درس خوانده‌اند، بلکه به نظرم بسیار دقیق فهمیده‌اند و از سویی دیگر عامل به عمل به آنچه دریافته‌اند شده‌اند. گفت‌و گوی دو ساعته و نیمی ایشان پس از دو سال سکوت و استعفا از هیئت علمی و استادی دانشگاه – که به نظرشان فایده‌ای برای‌شان نداشت – برای پرداختن به وظیفه و رسالت آگاهی به جامعه آن هم رایگان همه شک و تردید من را برطرف کرد. ایشان کتابی هفتصد صفحه‌ای را رایگان برای دانلود قرار دادند (اصول مبارزه در زمانۀ نیهیلیسم)، کتابی که حاصل علم‌شان و به نوعی زندگی‌شان است. امیدوارم اگر توفیق شود با ایشان در این مسیر همراهی‌هایی داشته باشم. لینک سایت، کانال تلگرامی و کتاب ایشان که نسخه صوتی هم دارد را قرار داده‌ام تا بخوانید. بخشی از کتاب ایشان تمریناتی برای افراد در جهت خودسازی‌های فردی قرار داده است. البته من به مراقبه‌های خودم که همان نماز و نیایش و تامل در قرآن و مفاهیم آن هست می‌پردازم اما اگر کسانی مسیر فرد درست دیگری را از من بخواهند من ایشان را بسیار درست دیدم.